Odosobniona wyspa na środku morskiej otchłani. Wielka latarnia, obok uboga chata, a w niej dwóch skrajnie różnych mężczyzn. Czarno‑biały kadr, jednooka mewa i męski obłęd. Taki jest Lighthouse. Jeden z filmów tego roku. Wybitne kino, z którego od tygodnia próbuje się wydostać.
Aż trzy wydawnictwa zaprezentowała nam w listopadzie młoda polska scena muzyczna. Ofelia wydała swój długo wyczekiwany self-titled debiut, który okazuje się jednym z największych muzycznych wydarzeń tego roku. Ralph Kaminski zachwycił Młodością, godnym i jeszcze bardziej dojrzałym następcą świetnego Morza. Zaś Pola Chobot & Adam Baran zadebiutowali z przytupem, mieszając trochę niespodziewanie (przynajmniej dla mnie) wśród najlepszych albumów. Dzisiaj o trzech polskich płytach, które musicie posłuchać!
2 grudnia to data wyjątkowa dla muzyki pop. To właśnie tego dnia w 1981 roku na świat przyszła Britney Spears. Po szybkim i efektownym sukcesie, nazwana księżniczką popu, na dobre zapisała się w historii gatunku, zmieniając poniekąd jego oblicze. Księżniczka świętuje, my słuchamy. Przed Wami 15 najlepszych piosenek Britney Spears.
Sezon oscarowy zbliża się wielkimi krokami. Coraz więcej mówi się o ewentualnych nominowanych, a wśród nich często wymienia się Le Mans ‘66 – trzymający w napięciu dramat sportowy, w którym przyjaźń i zaufanie idą w parze z motoryzacyjnym wyścigiem.
Mieszkam w Krakowie piąty rok, a tegoroczna edycja Etiudy&Animy była moją pierwszą. Naprawdę, nie wiem, jak do tego doszło. Ale stało się! W końcu dotarłem i w pięknie zaaranżowanej przestrzeni Małopolskiego Ogrodu Sztuki obejrzałem kilkadziesiąt etiud i animacji. W ramach małego podsumowania, poznajcie najlepsze z nich!
We wrześniu ogłosiła przerwę. Wyjechała na studia do Lizbony, a swoją całkiem sporą grupę fanów pozostawiła z dwoma bardzo ciepło przyjętymi albumami. Natalia Nykiel wzięła nas z zaskoczenia, bo chyba nikt nie spodziewał się, że wróci z tej przerwy tak szybko. Nagle wydała ORIGO EP – jej pierwsze międzynarodowe wydawnictwo, na którym dzieje się zaskakująco dużo.
Minęło dopiero półtora roku od premiery jej debiutanckiego albumu Church of Scars, a Bishop Briggs zaprezentowała swoje drugie wydawnictwo Champion. Nieco zmieniła swój wygląd, ale muzycznie pozostała wierna swoim dotychczasowym dokonaniom. Czy drugi album artystki będzie jej triumfem?
Jest coś bardzo wyjątkowego w portretach. Przedstawiają najczęściej ludzi nam nieznanych, często już nieżyjących, będąc rodzajem wspomnienia/zapamiętania człowieka. Szczególnie te portrety malowane, naśladujące rzeczywistość, ale wciąż będące interpretacją wizerunku osoby. Owacyjnie przyjęty na Festiwalu w Cannes, Portret kobiety w ogniu, opowiada o sztuce portretowania i poznawaniu portretowanego, w którym granica pomiędzy obserwacją a przenikaniem okazuje się bardzo cienka.
W prawie każdym artykule internetowym, poświęconym Zuzannie Jurczak, tworzącej pod pseudonimem sanah, pojawia się podobne stwierdzenie: „pojawiła się nagle”. Październik przyniósł jej debiutancką EP-kę ja na imię niewidzialna mam, która bez wątpienia sprawi (a może już sprawiła?), że sanah na polskiej scenie będzie bardzo widzialna. To zwiastun jej debiutanckiej płyty, której możemy się spodziewać już wiosną przyszłego roku.
Po czterech latach wybierania się na Warszawski Festiwal Filmowy, wśród których mogę wyróżnić jeden raz, kiedy do stolicy dotarłem, ale już nie udało mi się dotrzeć na film, w końcu zawitałem w Warszawie na festiwalowy weekend. Pierwotnie miałem zobaczyć cztery filmy, ale finalnie w moim repertuarze znalazły się australijska czarna komedia Judy i Punch z Mią Wasikowską, zahaczające mocno o temat drag queens Port Authority oraz grecka Winona. Jak było?
Złoty Klakier z Festiwalu w Gdyni dla najdłużej oklaskiwanego filmu przez festiwalową publiczność powinien być wystarczającą rekomendacją dla tych, którzy wciąż zastanawiają się nad filmem Ikar. Legenda Mietka Kosza. Najnowszy film Macieja Pieprzycy – reżysera Chce się żyć i Jestem mordercą – może nie wychodzi szczególnie poza schematy kina biograficznego. Zachwyca jednak portretem głównego bohatera – niewidomego wirtuoza.
Wenecki Złoty Lew dla filmu poruszającego historię bohatera, wywodzącego się z serii komiksów? Jeszcze pół roku temu uznałbym to za prowokacyjny żart. Teraz się śmieję, ale raczej nie z tego, że taka a nie inna nagroda trafiła do tego typu filmu, tylko dlatego, że po Jokerze pozostał mi już tylko śmiech. Wszystkie inne emocje doszczętnie wyczerpał. Pomimo upływu dni, wciąż mam rozrzucone myśli. Niech ten tekst będzie próbą ich spisania.
