Po raz pierwszy usłyszałem o niej, kiedy wraz z The Dumplings wystąpiła na Europejskim Stadionie Kultury. Po krótkim researchu, dowiedziałem się, że Kristina Gerasimova – znana jako Luna – określona została przez Vogue jedną z twarzy ukraińskiej rewolucji muzycznej. Sama zaś definiuje swoją twórczość jako „soulful pop”, mocno osadzony w stylistyce końca ubiegłego wieku. Tymczasem Транс – najnowszy album artystki – to intensywny tytułowy trans.
Po zwycięstwie na Festiwalu w Cannes, Parasite dość szybko otrzymało tytuł jednego z najlepszych filmów tego roku. Napływające właściwie zewsząd zachwyty, sygnalizowały, że oto na horyzoncie pojawił się film wyjątkowy. Osobiście nie zamierzam się z nich wyłamywać – Parasite to bezsprzeczna tegoroczna czołówka.
Od czasu wielkiego sukcesu komercyjnego, który odniósła piosenka Habits (Stay High) w remixie Hippie Sabotage, minęło już prawie pięć lat. Żaden singiel Tove Lo nie powtórzył popularności utworu, który otworzył jej drzwi do międzynarodowej kariery, choć Szwedka zdążyła wydać trzy płyty. Ta najnowsza – Sunshine Kitty – jest chyba najrówniejszą w jej dorobku.
22 września minęło równe dwadzieścia pięć lat od premiery pierwszego odcinka kultowego sitcomu Friends, który już na dobre zapisał się w historii szeroko rozumianej kultury serialowej. Będąc w trakcie szóstego oglądania wszystkich dziesięciu sezonów Przyjaciół, mogę już chyba spokojnie powiedzieć, że losy tej niezawodnej szóstki towarzyszą moim życiowym losom. Przy okazji tak okrągłej rocznicy, nie mogłem o nich nie napisać, dlatego proponuję 10 moich ulubionych odcinków Friends, rozpoczynając tym samym dyskusję o najlepszych momentach serialu.
Dwa lata temu miło było Mery poznać, a jej pierwszy album okazał się jednym z najciekawszych debiutów na polskiej scenie muzycznej ostatnich lat. Inna, bezkompromisowa, spójna, idącą swoją niekonwencjonalną i wyjątkową ścieżką – tak o niej myślałem. Na drugim albumie Mery zakłada bordową aureolę i za pomocą dziesięciu utworów prezentuje swój zbiór zasad. Oj, niech ta aureola Was nie zmyli.
Tegorocznej edycji FPFF w Gdyni nie wspomina mi się najłatwiej. To wciąż moje ulubione filmowe wydarzenie na mapie Polski, ale spośród czterech edycji, w których miałem przyjemność uczestniczyć, ta była zdecydowanie najsłabsza. Moja miłość do polskiego kina się nie zmienia, ale z niepokojem patrzę na to, co przywykło nazywać się„świętem polskiego kina”. Patrzę i trochę nie dowierzam.
W ubiegłym roku o polskim filmie na Oscarach było bardzo głośno. Zimna wojna z amerykańskiej podróży wróciła ostatecznie bez złotej statuetki, ale zapisała na swoim koncie trzy nominacje, w tym w ważnej reżyserskiej kategorii. Tym razem wybór padł na Boże Ciało – trzeci film Jana Komasy, który ma na swoim koncie dwa dzielące publiczność obrazy. Czy to dobry wybór? Czy Boże Ciało to udany film?
Doskonale pamiętam, jak Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie przez długi, długi czas nie znikało z repertuaru krakowskiego Arsu. Przyglądałem się temu tytułowi bacznie, jednak na przyglądaniu się skończyło. Nagle – jak grzyby po deszczu – zaczęły pojawiać się kolejne lokalne wersje tego filmu, aż w końcu przyszedł czas na Polskę. Czy (Nie)znajomi mają szansę powtórzyć sukces włoskiego oryginału?
Kiedyś oglądałem na telewizyjnej dwójce 30 ton. Wówczas królowały tam przeboje Edyty Górniak, Ich Troje, Wilków, Natalii Kukulskiej, Kasi Kowalskiej czy gorącego Las Ketchup. Shakira śpiewała, że łenewer, łerewer, a Ewelina Flinta powtarzała, że żałuje, że mnie znała. Marzyło mi się wówczas tworzenie listy przebojów, a że marzenia trzeba spełniać, oto ona: technikolorowa lista przebojów.
Wielkimi krokami zbliża się 44. Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni – kolejna edycja mojego ulubionego filmowego wydarzenia na mapie polski. To czas chłonięcia rodzimego kina, odkrywania nowych talentów, mówienia i niemówienia „dobre, bo polskie” oraz… picia kawy w ukochanym Tłoku. Na dobry początek, piątka moich festiwalowych must watchów!
W ubiegłym roku, z kilkumiesięcznym opóźnieniem, zachwyciłem się albumem Przewijanie na podglądzie. Przeżycia, których dostarczała (i wciąż dostarcza) ta płyta, są zupełnie niepowtarzalne. Nieumiarkowania – nowe wydawnictwo Króla – są właśnie takie nieumiarkowane. Wywołują we mnie dwie wspaniałe skrajności. Z jednej strony przeżywam, z drugiej trochę tańczę.
Czasami łapię się na potrzebie muzycznej świeżości i odkrycia kogoś/czegoś nowego. Sięgam wówczas po Spotify, zagłębiam się w YouTube, przeglądam blogi muzyczne, i czasami spośród setek młodych artystów wybieram kogoś (o ile w ogóle), kto na dłużej gości w moich głośnikach. Mówi się, że kto szuka, nie błądzi, ale poszukującym chciałbym trochę pomóc i zaprezentować dziesiątkę moich ulubionych zagranicznych młodych wykonawców.
