Doskonale pamiętam, jak Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie przez długi, długi czas nie znikało z repertuaru krakowskiego Arsu. Przyglądałem się temu tytułowi bacznie, jednak na przyglądaniu się skończyło. Nagle – jak grzyby po deszczu – zaczęły pojawiać się kolejne lokalne wersje tego filmu, aż w końcu przyszedł czas na Polskę. Czy (Nie)znajomi mają szansę powtórzyć sukces włoskiego oryginału?
Kiedyś oglądałem na telewizyjnej dwójce 30 ton. Wówczas królowały tam przeboje Edyty Górniak, Ich Troje, Wilków, Natalii Kukulskiej, Kasi Kowalskiej czy gorącego Las Ketchup. Shakira śpiewała, że łenewer, łerewer, a Ewelina Flinta powtarzała, że żałuje, że mnie znała. Marzyło mi się wówczas tworzenie listy przebojów, a że marzenia trzeba spełniać, oto ona: technikolorowa lista przebojów.
Wielkimi krokami zbliża się 44. Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni – kolejna edycja mojego ulubionego filmowego wydarzenia na mapie polski. To czas chłonięcia rodzimego kina, odkrywania nowych talentów, mówienia i niemówienia „dobre, bo polskie” oraz… picia kawy w ukochanym Tłoku. Na dobry początek, piątka moich festiwalowych must watchów!
W ubiegłym roku, z kilkumiesięcznym opóźnieniem, zachwyciłem się albumem Przewijanie na podglądzie. Przeżycia, których dostarczała (i wciąż dostarcza) ta płyta, są zupełnie niepowtarzalne. Nieumiarkowania – nowe wydawnictwo Króla – są właśnie takie nieumiarkowane. Wywołują we mnie dwie wspaniałe skrajności. Z jednej strony przeżywam, z drugiej trochę tańczę.
Czasami łapię się na potrzebie muzycznej świeżości i odkrycia kogoś/czegoś nowego. Sięgam wówczas po Spotify, zagłębiam się w YouTube, przeglądam blogi muzyczne, i czasami spośród setek młodych artystów wybieram kogoś (o ile w ogóle), kto na dłużej gości w moich głośnikach. Mówi się, że kto szuka, nie błądzi, ale poszukującym chciałbym trochę pomóc i zaprezentować dziesiątkę moich ulubionych zagranicznych młodych wykonawców.
Nowy blog, nowe media społecznościowe, stary ja. Ale mam nadzieję, że dużo bardziej regularny. W końcu blogowy reset jest przede wszystkim rodzajem wyzwania, w którym chciałbym pisać więcej i – co chyba w tym wszystkim najważniejsze – czerpać z tego jeszcze więcej przyjemności. Te wszystkie nowości – blog, facebooki, instagramy – to jedynie pretekst do tego, żeby dać sobie szansę. A rozpoczęcie od nowa, na tyle, na ile możliwe było rozpoczęcie od nowa, wydało się konieczne.
