W ubiegłym roku „pojawiła się nagle” i właściwie po kilku intensywnych miesiącach, dobiła się do grona popowych artystów, którzy znajdują się obecnie na szczycie na polskiej scenie muzycznej. Ciężko uwierzyć, że Królowa dram to jej debiutancki album, bardzo spójny, pełen przebojów i niepowtarzalnego uroku.
Kiedy wszyscy mówią, że nie oglądają Eurowizji, bo to kicz i mnóstwo słabej muzyki, ta cieszy się niemalejącą popularnością, z roku na rok zmieniając swoje oblicze. Tandeta ustępuje coraz częściej miejsca dobrze wyprodukowanym utworom. Nie brakuje też miejsca na oryginalność. Tegoroczne wydarzenie miało odbyć się w holenderskim Rotterdamie. Niestety, jak wiele innych wielkich widowisk, zostało odwołane. Jakie muzyczne dobroci mieliśmy tam usłyszeć?
Oparte na bestsellerowej autobiografii autorstwa Deborah Feldman, Unorthodox okazało się jedną z najpopularniejszych produkcji Netflixa w Polsce w ostatnim czasie. Nieprzypadkowo. To serial bardzo dobrze opowiadający o ortodoksyjnej żydowskiej społeczności i próbie wydostania się z jej religijnego zamknięcia.
Życie napisało nam taki scenariusz, że wszelkie podróże jak na razie pozostają w sferze naszych wyobrażeń. Na ratunek przychodzi na szczęście Bovska, która na swoim czwartym albumie zabiera nas do włoskiego Sorrento, gdzie wiele jest radości, dobrej i wartościowej energii oraz przede wszystkim ciepła. Łapcie ten pozytywny vibe!
Choć do takich współprac nie dochodzi zbyt często, niekiedy reżyserzy filmowi podejmują się współpracy przy tworzeniu teledysków mniej lub bardziej popularnych zespołów. Część z nich na dobre zapisała się na kartach historii muzyki, uzyskując miano kultowych. Zerknijmy na niektóre z nich. Nie zabraknie też polskich akcentów!
Marzec przyniósł nowy album The Weeknd, kwiecień zaś trzecią płytę Black Atlass, którego ciężko nie zestawiać z gigantem na scenie r&b. Brzmienie, wokal, klimat – wiele podobieństw. Zresztą przy okazji premiery wcześniejszego Pain & Pleasure od Black Atlass, twierdziłem, że ten jest znacznie ciekawszy od swojego popularniejszego kolegi z branży. Czy album Dream Awake potwierdza tę tendencję?
Pierwsza i druga odsłona młodej muzyki podzielona była na artystów zagranicznych i polskich. Trzecie zestawienie jest już międzynarodowe, a skoro kina zamknięte, koncerty odwołane, a ulubieni artyści przekładają premiery płyt, przyjrzyjmy się tym jeszcze nie do końca odkrytym młodym twórcom! A przygotujcie się na sporo niepowtarzalnych muzycznych wrażeń – mniej lub bardziej znanych!
Na żaden debiutancki album na polskiej scenie muzycznej nie czekałem tak bardzo, jak właśnie na pierwszą płytę energicznego trio Stach Bukowski. Podjechał po nas Czerwony SUV, a jego właściciele zapraszają nas w podróż przez rock’n’rollowe dźwięki. Wsiadamy i ruszamy, kołysząc głową w rytm.
Od kiedy Dua Lipa pojawiła się na popowej scenie muzycznej, w jej karierze wydarzyło się sporo. Wydała ciepło przyjęty debiut, zaliczyła trzy duże przeboje, a potem podjęła się współprac, które miały bezpośredni wpływ na to, co zaprezentowała na płycie numer dwa. Krytycy są praktycznie jednogłośni – Future Nostalgia to czołowy kandydat do tytułu popowego albumu roku.
Dzisiaj do polskich kin miał trafić debiutancki film Kaliny Alabrudzińskiej Nic nie ginie. Koronawirus niestety skutecznie krzyżuje kinowe plany dystrybutorów. A szkoda, bo na ten film w repertuarze czekałem wyjątkowo mocno. Bowiem na polskim podwórku jest to kolejny powiew świeżości, którym nie sposób się nie zachłysnąć.
Jej debiutancki album Flashback był jedną z najświeższych rzeczy, jakie przed dwoma laty usłyszeliśmy w Polsce. Daleko było mi do zachwytów słuchaczy, choć znalazłem tam brzmienia, dzięki którym Rosalie. stała się (również dla mnie) postacią wyjątkową na polskiej scenie. Zmieniła wytwórnię i powróciła z drugim albumem IDeal, którym po raz kolejny udowodniła, że połączenie r&b, elektroniki i hip-hopu może brzmieć w Polsce dobrze. Choć to mało powiedziane!
It’s corona time* – kina zamknięte, premiery odwołane albo przełożone, widzowie (mam nadzieję) grzecznie siedzą w swoich domach. W piątek trzynastego mieliśmy obejrzeć pierwszy polski slasher. Nie obejrzeliśmy. Dostaliśmy go tydzień później jako pierwszy polski film spod znaku „Netflix przedstawia”. Czy W lesie dziś nie zaśnie nikt to rzecz dobra, czy może filmowa siara?
