Dwa lata temu miło było Mery poznać, a jej pierwszy album okazał się jednym z najciekawszych debiutów na polskiej scenie muzycznej ostatnich lat. Inna, bezkompromisowa, spójna, idącą swoją niekonwencjonalną i wyjątkową ścieżką – tak o niej myślałem. Na drugim albumie Mery zakłada bordową aureolę i za pomocą dziesięciu utworów prezentuje swój zbiór zasad. Oj, niech ta aureola Was nie zmyli.
Kiedyś oglądałem na telewizyjnej dwójce 30 ton. Wówczas królowały tam przeboje Edyty Górniak, Ich Troje, Wilków, Natalii Kukulskiej, Kasi Kowalskiej czy gorącego Las Ketchup. Shakira śpiewała, że łenewer, łerewer, a Ewelina Flinta powtarzała, że żałuje, że mnie znała. Marzyło mi się wówczas tworzenie listy przebojów, a że marzenia trzeba spełniać, oto ona: technikolorowa lista przebojów.
W ubiegłym roku, z kilkumiesięcznym opóźnieniem, zachwyciłem się albumem Przewijanie na podglądzie. Przeżycia, których dostarczała (i wciąż dostarcza) ta płyta, są zupełnie niepowtarzalne. Nieumiarkowania – nowe wydawnictwo Króla – są właśnie takie nieumiarkowane. Wywołują we mnie dwie wspaniałe skrajności. Z jednej strony przeżywam, z drugiej trochę tańczę.
Czasami łapię się na potrzebie muzycznej świeżości i odkrycia kogoś/czegoś nowego. Sięgam wówczas po Spotify, zagłębiam się w YouTube, przeglądam blogi muzyczne, i czasami spośród setek młodych artystów wybieram kogoś (o ile w ogóle), kto na dłużej gości w moich głośnikach. Mówi się, że kto szuka, nie błądzi, ale poszukującym chciałbym trochę pomóc i zaprezentować dziesiątkę moich ulubionych zagranicznych młodych wykonawców.
