W prawie każdym artykule internetowym, poświęconym Zuzannie Jurczak, tworzącej pod pseudonimem sanah, pojawia się podobne stwierdzenie: „pojawiła się nagle”. Październik przyniósł jej debiutancką EP-kę ja na imię niewidzialna mam, która bez wątpienia sprawi (a może już sprawiła?), że sanah na polskiej scenie będzie bardzo widzialna. To zwiastun jej debiutanckiej płyty, której możemy się spodziewać już wiosną przyszłego roku.
Po raz pierwszy usłyszałem o niej, kiedy wraz z The Dumplings wystąpiła na Europejskim Stadionie Kultury. Po krótkim researchu, dowiedziałem się, że Kristina Gerasimova – znana jako Luna – określona została przez Vogue jedną z twarzy ukraińskiej rewolucji muzycznej. Sama zaś definiuje swoją twórczość jako „soulful pop”, mocno osadzony w stylistyce końca ubiegłego wieku. Tymczasem Транс – najnowszy album artystki – to intensywny tytułowy trans.
Od czasu wielkiego sukcesu komercyjnego, który odniósła piosenka Habits (Stay High) w remixie Hippie Sabotage, minęło już prawie pięć lat. Żaden singiel Tove Lo nie powtórzył popularności utworu, który otworzył jej drzwi do międzynarodowej kariery, choć Szwedka zdążyła wydać trzy płyty. Ta najnowsza – Sunshine Kitty – jest chyba najrówniejszą w jej dorobku.
Dwa lata temu miło było Mery poznać, a jej pierwszy album okazał się jednym z najciekawszych debiutów na polskiej scenie muzycznej ostatnich lat. Inna, bezkompromisowa, spójna, idącą swoją niekonwencjonalną i wyjątkową ścieżką – tak o niej myślałem. Na drugim albumie Mery zakłada bordową aureolę i za pomocą dziesięciu utworów prezentuje swój zbiór zasad. Oj, niech ta aureola Was nie zmyli.
Kiedyś oglądałem na telewizyjnej dwójce 30 ton. Wówczas królowały tam przeboje Edyty Górniak, Ich Troje, Wilków, Natalii Kukulskiej, Kasi Kowalskiej czy gorącego Las Ketchup. Shakira śpiewała, że łenewer, łerewer, a Ewelina Flinta powtarzała, że żałuje, że mnie znała. Marzyło mi się wówczas tworzenie listy przebojów, a że marzenia trzeba spełniać, oto ona: technikolorowa lista przebojów.
W ubiegłym roku, z kilkumiesięcznym opóźnieniem, zachwyciłem się albumem Przewijanie na podglądzie. Przeżycia, których dostarczała (i wciąż dostarcza) ta płyta, są zupełnie niepowtarzalne. Nieumiarkowania – nowe wydawnictwo Króla – są właśnie takie nieumiarkowane. Wywołują we mnie dwie wspaniałe skrajności. Z jednej strony przeżywam, z drugiej trochę tańczę.
Czasami łapię się na potrzebie muzycznej świeżości i odkrycia kogoś/czegoś nowego. Sięgam wówczas po Spotify, zagłębiam się w YouTube, przeglądam blogi muzyczne, i czasami spośród setek młodych artystów wybieram kogoś (o ile w ogóle), kto na dłużej gości w moich głośnikach. Mówi się, że kto szuka, nie błądzi, ale poszukującym chciałbym trochę pomóc i zaprezentować dziesiątkę moich ulubionych zagranicznych młodych wykonawców.
